Daar stonden we dan. De nacht kleefde nog warm in onze ooghoeken. In de ondergrondse metrostations hing een zware ongezonde warmte. Er broeide iets in de Franse hoofdstad. Het was genoeg geweest. Mathieu had een paar sigaretten nodig om zijn vliegzenuwen te kalmeren. Maar zeker waren we wel. Het was tijd om te gaan en alles maar gewoon achter te laten. Genoeg bedenkingen en hypothetische vraagstellingen, genoeg langdradige telefoongesprekken en ander elektronisch verkeer, genoeg gezeul met paspoorten om onze visa in de juiste ambassade op het juiste moment te krijgen. Wat we nu nog niet hadden, zouden we daar wel vinden.
Changer le date de départ? Mais Sonia, tu rigoles?
Nog geen week geleden zat ik in de auto naast mijn vader op weg naar het westelijke Vlaanderen. Morgen zou ik na apotheeklijstjesaf te strepen, ook de keurig geprinte tickets ophalen. Alles was toch echt wel tien keer nagevraagd: vluchtmogelijkheden, extra kilo’s, verzekeringen en luchthaventaksen. Nu nog veranderen leek een aanslag op de zorgvuldige beslissingen die we uiteindelijk, na lang twijfelen en overwegen, genomen hadden. Natuurlijk was er een probleem met onze visa. Quelle surprise! Maar de katoen was plukklaar en we hadden geen tijd te verliezen.
Natuurlijk was het bureaucratisch herculeskarwei nog niet ten einde voltrokken. De gegeerde perskaart was ons inderdaad beloofd maar, belofte maakt in de ambtenarenwereld weinig schuld. Veel hoopblussende indianenverhalen en kafkaiaanse wachtrijen verder worden we evenwel doorverwezen naar de Uzbeekse Binnenlandse Zaken in
Een pakje kauwgom, mijn eerste aarzelende vraagjes aan de stewardess in het Russisch, een maaltijd boeuf de
Die eerste dagen en nachten
De nachten waren kort en onze dagen gevuld. Ik ploegde me door de russische woorden om te krijgen wat we nodig hadden. Iemand vinden die betrouwbaar genoeg was en ons zijn nationale talenkennis kon bieden bijvoorbeeld, bij voorkeur met een rijbewijs en auto. Een tandenknarsende kwestie maar van cruciaal belang. Jusup, die voor een NGO in Karakalpakstan werkt, kon zijn agenda niet geregeld krijgen. Otabek spreekt verduiveld goed Frans maar was net aan een jaar filmschool begonnen. Maxim, die een week voor ons vertrek een vast contract aangeboden kreeg en zijn toewijding moest afzeggen, had me de naam van ene Zokir doorgeschoven. Maar die Karakalpak nam de telefoon maar niet op.
Onze perskaart dan maar proberen uit de lucht te toveren? Een vriendelijke vrouw antwoordde me in een engels met een zenuwachtig debiet. Ja natuurlijk had ze ons projectdossier liggen en ja natuurlijk konden we onze accreditering komen halen. Hoezo, ja natuurlijk? Sinds wanneer is dit zo evident? Het Binnenlandse Zaken gebouw in het centrum van de stad vinden, was alvast een hele onderneming via bus en lift en taxt. Maar eens we daar na heel wat omwegen aanbeland waren, vroeg Tatjana ons een halfuurtje om onze kaart klaar te stomen. De inefficientie in Europa leek een simpele nare droom geweest te zijn. Wat later liepen we inderdaad apetrots over straat met die accreditering op zak. Dit moest de sleutel worden die enige registratie overbodig maakte. We kunnen gewichtig doen bij elk historisch gebouw dat exuberante prijzen vraagt voor buitenlanders en videocamera’s. Daarbij is enig probleem met militaire controle op te lossen met een eenvoudig telefoontje, verzekerde onze engelbewaarster Tatjana.
Vrijdagnamiddag, nog geen dag op Uzbeekse bodem en al de hoogste tijd om naar
Nee natuurlijk hoefden we geen schoolkinderen te filmen want onze film gaat niet over kinderarbeid
De kruidige geur van gebroken tomatenplanten blijft in mijn neus hangen als ik de binnenkoer voor me zie. Het huis drijft als een eiland op het ritme van de voorbijrijdende treinen.
1 comment:
Volgens mij ben jij de Nele die ik een jaar of drie vier geleden heb leren kennen op een feestje van Koning Aap.
Hoe gaat het? Woon je nog in Amsterdam?
Post a Comment